zenrock's soup

เขาวิ่งหนีหัวโซฟาเป่าลม intexชุกหัวชุนมาทั้งคืน เหนื่อยหอบจนหายใจไม่ทัน สองเท้า คล้ายถูกถ่วงด้วยของหนักนับพันชั่ง ก้าวขาไม่ออกอกต่อไป

'พักลักครู่เถอะ' นางหยุดปีเท้าลงยืนอยู่ตรงไหล่เขา แลมองไปทาง เชิงเขาพลางพูดเสียงเบา 'ไฟไหม้ในเมืองยงกวนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ'

พระพายคละเคล้าไอร้อนพัดโชยกิ่งไม้เสียดสีกันเป็นห่วงทำนองโหยไห้ อาลัยชวนให้วังเวงใจ

เสียงกรีดร้องอย่างลิ้นหวังยังคงดังก้องวนเวียนอยู่ข้างหู คนทั้งลองที่เคยจงเกสิยดจงชังกันยืนเคียงบ่าเคียงไหล่เฝืามองอย่าง เงยบงัน ดูเปลวไฟโหมแรงสาดแลงสิแดงเจิดจรัสทาทาบเป็นวงใหญ่เหนือม่าน รัตติกาลมืดมิด กลืนกินบ้านเกิดของตนอย่างเหี้ยมโหด

พวกพ้องในคฤหาสน์สกุลเยี่ย สหายร่วมเรียนในสำนักศึกษานิ่งคำนึง สุรารสเลิศของร้านสุราหอมหมื่นลี้ หญิงงามที่ถนนตะวันตก วัตถุโบราณชอง หอจันทร์เลี้ยว ดอกเหมยที่เรีอนหมื่นกาล...มีเพียงยามสูญเสียไปแล้ว จึงตระหนักถึงความงดงามของทุกสิ่งได้อย่างลึกขึ้ง

เขาฝันโซฟาลม พกพา pantipอยากสวมชุดขุนนางกลับสู่บ้านเกิด กดัญฌูบิดา ทว่าบ้านเกิดอยู่ที่ใด บิดาอยู่ที่ใด เขากลับไปมิได้แล้ว กลับไปมิได้อีกต่อไปแล้ว อากาศสดชื่นชำแรกเข้าสู่ปอดพาให้ความหวาดกลัวมลายหายไปและ แทนที่ด้วยความปวดร้าวทรมานใจเจึยนขาด สุดท้ายหยาดนํ้าตาก็ไหลพราก ลงมาหยดแล้วหยดเล่า หนุ่มแรกรุ่นวัยลิบหกกอดเข่ารํ่าไห้สุดเสียง

เยี่ยเจานั่งอยู่ข้างกายเขาเงียบๆ ตลอดราตรี นางไม่พูดจา ไม่หลั่งนํ้า

บรรยากาศหม่นหมองด้วยความโศกเศร้าอาดูร ยามอรุณรุ่งเบิกฟ้า นางเอ่ยปากขึ้นในที่สุด

'ตั้งแต่เด็กข้าก็หลงใหลในการปึกยุทธ์ แด'ท่านพ่อบอกว่าข้าเป็นสตรี แม้จะแกร่งกล้าปานใด ภายภาคหน้าก็ต้องถูกขังอยู่ในเรือนล้อมรอบด้วย กำแพงสี่ด้านกับผืนฟ้าด้านบน แม้จะรํ่าเรียนวิชายุทธ์ได้เก่งกาจปานใด นอกจากจะเป็นที่รังเกียจรังงอนของตระกูลสามืแล้วไร้ประโยชน์ใด ๆ ทั้งลิ้น^, หูชิงเงยหน้าขึ้นมองนางที่นอนเป่าลม โฮมโปรอย่างตะลึงลาน